'Het is voor het eerst dat de spraakwaterval stilvalt. Als Robert Kalkman (1965) terugdenkt aan het eerste kind waar hij samen mee golfte, wellen de tranen in zijn ogen op en moet hij zichtbaar moeite doen niet door emoties overmand te worden.

‘Jasper was tien jaar en had leukemie. Ik was 22 jaar en zelf nog maar nauwelijks genezen, toen zijn ouders mij vroegen of ik hem niet wilde begeleiden op de golfbaan. Mijn vader bedoelde het goed toen hij zich hardop afvroeg of het wel zo’n goed idee was – ik was zelf immers nog nauwelijks klaar met mijn ziekte – maar ik voelde dat ik dit moest doen. Jasper was ernstig ziek, maar kon zó genieten op de golfbaan, of wanneer ik hem tijdens kuren in het ziekenhuis opzocht, of bij hem thuis langskwam voor een spelle- tje stratego. Maar het belangrijkste was golf. Dan was hij even geen patiënt meer. Twee, drie keer in de week speelden we samen, tot een paar dagen voor zijn overlijden zelfs nog. Zo mooi, hij sloeg de bal toen op een par-3 tot vlak bij de hole. Ik zie hem nog zijn vinger in de lucht steken. Een paar dagen later werd ik gebeld door zijn ouders. ‘Jasper wil je graag nog één keer zien.’ Kalkman valt weer even stil, slikt een paar keer en neemt een ferme slok van zijn thee. “Jij bent écht mijn vriend”, zei hij weleens.’

De Robert Kalkman Foundation, opgericht om jonge kankerpatiënten kennis te laten maken met de golfsport, bestaat sinds februari 2007. De ervaring met zijn jonge vriend is een van de fundamenten onder de huidige organisatie. Jaarlijks worden tal van golfdagen georganiseerd, zo’n 450 kinderen kwamen via Kalkman en zijn collega’s in aanraking met golf. En het einde is wat hem betreft nog lang niet in zicht. Maar hoe komt een oud-voetballer tot het besluit om zich met ziel en zaligheid in te zetten voor jonge kankerpatiënten?'

Klik hier voor het gehele interview in het Golfers Magazine.